Żelbeton jest szeroko stosowany w budownictwie, ponieważ jest ekonomiczny i bardzo trwały, przy niewielkim nakładzie prac konserwacyjnych przez cały okres użytkowania. Poza tym możliwe jest tworzenie różnorodnych wzorów, kolorów i wzorów do celów estetycznych na betonie. Aby stworzyć powyższe funkcje, należy wykonać operację jaką jest wiercenie w żelbecie. Stal szybkotnąca lutowana końcówką z węglika wolframu była szeroko stosowana do wiercenia betonu, ponieważ wiertło musi wytrzymywać wysokie ciepło wytwarzane przez tarcie wiercenia w twardej powierzchni. Niemniej jednak końcówka z węglika wolframu może ulegać zużyciu z powodu bardzo wysokiego poziomu obciążenia przenoszonego z narzędzi na wiertła umożliwiające wiercenie w żelbecie, co powoduje złożony rozkład naprężeń między głowicą wiertła a stalą.
Ponadto wiertło doświadcza nadmiernych temperatur, ponieważ jest osadzone w elemencie obrabianym, a wytwarzanie ciepła jest zlokalizowane na niewielkim obszarze. Wynikowa temperatura może prowadzić do przyspieszenia zużycia narzędzia i zmniejszenia trwałości narzędzia, co z kolei ma ogromny wpływ na okrągłość wierconego otworu podczas wiercenia w żelbecie. Dlatego w celu przezwyciężenia powyższego problemu konieczne jest pokrycie wierteł wykonujących wiercenie w żelbecie za pomocą twardych i odpornych na zużycie materiałów. Spośród różnych twardych powłok, Al2O3-13% wagowych TiO2 i WC-12% wagowych Co zostały uznane za najlepszy wybór ze względu na doskonałą twardość, odporność na pękanie, odporność na zużycie itp. 2–6 Al2O3-13% wagowych TiO2 jako pierwszy opracowany i wdrożony do zastosowania w marynarce wojennej, na statkach i okrętach podwodnych. Na przykład konwencjonalne powłoki o wielkości mikrometru, wykonane techniką natryskiwania plazmowego, są szeroko stosowane jako powłoka odporna na zużycie w amerykańskiej marynarce wojennej, przemyśle włókienniczym, maszynowym i poligraficznym.